Vorige week troffen wij (mijn vriendinnen en ik) elkaar op onze jaarlijkse stamppotavond. Midden in de winter en na alle luxe van de decembermaand, hebben we behoefte aan Hollandse kost. Wie heeft dat nu niet? Gewoon behoefte aan ‘normaal’ en bijkomen van alle verplichtingen rond de feestdagen. En wij doen dat graag met onze vriendinnenclub. We vormen een bont gezelschap. Blond en donker. Met en zonder kinderen, man en vrouw. Met en zonder werk. De doe-maar-gewoon type tot noem het ‘Gooise Dame’. Wie we ook zijn: we zijn vooral ons zelf.
Het doel
Natuurlijk hebben we het uitgebreid gehad over de recepten. Eerlijk en oprecht geven we onze mening. Van lekker met worst tot geheel biologisch verantwoorde rauwkost-stamppot van boerenkool. Maar we nemen vooral de tijd om uitgebreid het leven te beschouwen. We lachen en als het echt nodig is, huilen we bij elkaar uit.
Vandaag het verhaal van Karin
Ze is vrijwilliger bij een vereniging. Dat het gaat om het organiseren van een benefitavond, is een bijkomstigheid. Ze heeft een klus te klaren met een ander lid: zowel letterlijk als in figuurlijke zin. Uit de grond van haar hart geeft ze toe dat ze hem het liefst op de bek zou slaan. Dat lijkt ons ook heerlijk. Gewoon eens goed uit halen. Even lekker in elkaar stampen, dat zou deze avond ook een gepaste term zijn. We zijn nieuwsgierig waarom ze dat wil doen. Het past helemaal niet bij Karin. Wij kennen haar als vriendelijk, soms wel wat volhardend in haar mening, maar altijd bereid om goede oplossingen te vinden. Ze geeft ons vaak waardevolle adviezen.
Gelijk hebben
Karin voelt zich machteloos. Ze heeft het gevoel dat de man onbeweeglijk vasthoudt aan zijn eigen ideeën. Wat Karin steekt, is dat juist zij, die alles weet over communicatie, het niet lukt om uit een impasse te komen. En ja, ze weet dat WhatsApp niet het beste medium is in deze situatie, maar per telefoon lukte overeenstemming bereiken ook niet. Dat is haar eer te na. “Ik moet het toch voor elkaar krijgen om met iemand te communiceren en samen te werken”.
Terwijl haar stem steeds meer gefrustreerd klinkt, vertelt Karin wat er precies aan de hand is. Onze conclusie is dat Karin op inhoud gelijk heeft. Ergens vanachter een grote stamppot mompelt iemand: gelijk hebben is niet hetzelfde als gelijk krijgen. Wij hebben wel advies: kappen met die handel.
“Kappen? Ik?” Ze stampt nog net niet met haar voeten op de vloer.
Gelijk krijgen
De stampottentafelconferentie stelt de diagnose:
- Ze wil zelf vasthouden aan haar eigen denkwijze
- Ze is te trots om toe te geven dat ze deze man nooit naar haar zal gaan luisteren,
- Ze denkt dat ze faalt als ze iets opgeeft,
- Ze is zelf stronteigenwijs!
We leven mee met Karin. Het is even slikken voor haar en ze heeft nog wel wat te doen. Maar daar heb je vriendinnen voor.
Eigen waarden
Het gaat hier niet over de ander, maar om Karin zelf. Onze diagnose is dat Karin geraakt is in haar eigenwaarde. Tijdens onze trainingen besteden we aandacht aan waarden en hoe die een belangrijke rol spelen in het leven. Meer daarover op onze site www.hetwijzeleven.nl.
Karin zal het beste besluit nemen. Waardig aan de ander en waardig voor haarzelf.
Dat past bij haar. Wat past bij jou?